Miłočanske žaby na wulěće

Pjatk tydźenja wulećachu sej „Miłočanske žaby" na wulět do Čěskeho Harrachova. Tajke wulěty maja tu tradiciju. Lětdźesatk nimale jězdźachmy z wosobowymi awtami a lětsa nětko druhi raz z Krječmarjec busom. Monika bě wšo derje spřihotowała. Tak bórze po dwěmaj popołdnju wosomapołsta ludźi – mjez nimi wjace hač dwaceći dźěći! (Haj, Miłočenjo su pilni a spochi rostu) – wotjědźe a po 4 hodźinach wosrjedź Harrachova před hotelom zasta. Po wječornym rozhladowanju po hórskim wočerstwjenišću ze swětoznatym skakanišćom, słódnej wječeri a wězo tež słódnym piwičku podachmy so k nócnemu měrej. Čakaše dźě na wšěch napinaca sobota.

Přichodne rano podachmy so k liftej a „zalězechmy“ tak na wjeršk „Čertoweje hory“. Tam z jězdźenku dobyty kofej abo druhi napoj wulaptachmy, prěnje a bohudźak tón dźeń poslednje dešćowe kapki zahnachmy. Rozdźělichmy so do třoch skupin, kotrež nětko po ponošku rozdźělne zdalenosće přeměrichu, zo bychu so pózdnje popołdnjo zaso w hotelu zetkali a dźeń „wuhódnoćili“. Klibory wjetšinje z nas znajmjeńša tři dny dołho z napinanja bolachu. Dźěćina wšak nas podpěraše, trjebaše pak tež  najwšelakorišu pozbudźowacu  motiwaciju, přetož bjez mozlow njebě cyle wotešło. Wšitcy pak běchmy sej dožiwjenja nasrěbali a hłódne brjuchi naběhali. Bohata wječer a zdobna zabawa rjany dźeń skrónowa.

Njedźelu podachmy so wšitcy do Božehu domu kemši, hdźež serbski kěrluš „Miłosćiwa zhladuj na nas.“ na kóncu zaspěwachmy. Rjane dopołdniše słónco nas přewodźeše potom k wobjedu. Z dypkom w dwěmaj steješe Krječmarjec bus zaso před hotelom a tak podachmy so na dompuć, kotryž nas bjeze stratow  do Miłočic dowjeze.

Dźak prajić chcemy  Chelnjanskemu Krječmarjec wozydłownišću za wobhladniwu jězbu tam a sem.

Wječor so potom  - pola Wjenkec  tónkróc – při kołbasce, piwku abo winku  zetkachmy a tak so rjany kónc tydźenja skónči. Dźakować chcemy so knjenje Monice Bulankowej za prócu, kiž je sej zaso činiła a jej přiznać, zo to wulkotnje dokonja. Zapłać Bóh jej za to.

napisał Achim Kowar